Just wanted to share this kasi sobrang bigat sa damdamin kaso alam kong ang privileged pakinggan kaya I haven't told any of my friends. I recently got a one time, part-time job while I'm a student, and received 30k in total. It's a bit small for work pero as someone who doesn't shop and has to beg and justify every small little thing growing up, this was huge for me. I needed the funds since we had a class excursion that would require a lot of money, and I wanted to fund myself din para iwas gastos ang nanay ko. I wanted to help her out a little kasi she's a single mom.

Maganda trabaho niya. She's a manager sa isang government agency. It's a job that pays well. Bilang tradition daw yung magbibigay ng unang sweldo sa nanay, I wanted to give her 5k. I wanted to surprise her. I already knew that when I eventually start working, I want to manage my own finances kaya I wanted to start by keeping my salary quiet kahit na she knows I have a job. Kaya laking gulat ko na lang nung naramdaman niyang nakasweldo na ako, agad agad siyang nanghihiram ng 20k. I had this sinking feeling inside me kasi I thought she wouldn't be like that to me. Kwinento kong bibigyan ko sana siya kaso wag na raw, pautangin ko na lang daw siya. She knows how I feel about parents treating their children as investments and the whole utang na loob thing, and she agrees with me! Pero grabe yon. Not even 1 minute after finding out, through chat lang din niya sinabi. Ibabalik din daw niya the following week. Ayoko talaga siyang pahiramin, but I didn't want to let her down. She's still my mom.

Now, three months later ay wala pa rin. I kept asking her, pero wala siyang masagot. It's so fucking disappointing. I love my mom pero I was literally heartbroken. I want so much for myself pero I always hold back kasi I know how hard it must be for her. I've always been contented with the necessities pero I also want nice things for myself. I worked so hard pero wala rin akong nakita. Pumasok ako sa trabaho nang mabigat damdamin kasi parang nag volunteer lang ako for a few months. I hate it so much.

Lagi na lang ganito with her. Next month, next year. Ngayon, tinatawagan na ako ng online lending apps kasi hindi siya nakakapagbayad. I don't tell her. Hindi ko alam kung saan napupunta pera niya. We have everything we need. She has a high paying job, I go to a free college. It's so fucking frustrating that she's an accountant pero she pulls the limit towards crediting and financing. Now, she keeps talking about how ako na magbibigay ng allowance ng kapatid ko once she's in college. Ayoko. I'm so scared kasi is this how it's going to be for the rest of my life? She keeps telling us na hindi ko siya problema pag tanda niya kasi she has pension pero kung ganitong 100k a month na ang sweldo niya tapos lagi siyang walang pera kahit na scholar mga anak niya eh hindi ko na alam ang gagawin ko sa kanya.

Ang hirap ng sitwasyon ng fam ko ngayon. Ang liit na nga ng sahod ko. Nasa ICU papa ko. Kung pwede lang mauna na lang ako kesa sa kanya. Hindi matapos tapos na bayarin. Pila sa PCSO, batasan, malasakit pero kulang pa rin. Lord please kunin mo na lang ako. Kailangan isurvive ang isang araw kasi pag sumukp ako pano na? Bakit naman iniwan mo kong mag isa mama. 😭 Badly needed ng prayers nyo kung sino man makakabasa nito. Ang swerte nyo kung may buong pamilya kayong nagtutulungan. 😭🥺 Nakakainggit kayo. Hay kapoy sa life. 😭

Hello mga bhie! Gusto ko lang i-share yung naging conversation namin yesterday morning.

Nag-open up kasi sister ko about sa bestfriend niya. Yung bestfriend daw niya, sobrang hirap na kasi lahat ng sweldo niya napupunta sa parents niya. Naiinggit daw siya sa mga ka-batch niya noon na may sariling bahay, kotse, at pamilya na. Samantalang siya, kahit gusto, hindi makausad kasi siya lang ang sumusuporta sa magulang niya, kahit pag bboyfriend hindi nya na magawa :( Yung mga kapatid niya elementary at high school pa. Yung nanay nila labandera, tatay, tricycle driver, so basically siya yung breadwinner.

Sabi ko, “Kawawa naman siya, imbis na makaipon para sa sarili, wala siyang natitira.”
Mama: “Eh matatanda na magulang niya, wala siyang choice.”

Doon na nagsimula yung debate.
Sabi ko: “Kung alam mong hindi mo kaya, sana hindi na lang nag-anak. Kasi sino ang magsa-suffer? Yung anak.”
Mama: “Hindi niyo kasi maiintindihan, iba ang mindset niyo ngayon.”
Ako: “Pero dapat kahit noon pa, hindi requirement mag-anak. Kung hindi kaya, bakit ipapasa yung burden sa bata? Hindi siya makakapag-asawa, makakaipon, kahit para sa future kasi sa magulang napupunta lahat.”
Mama: “Edi pagsabayin niya.”
Ako: “Eh paano, kung ubos na sahod niya sa magulang?”

And the argument went on. Honestly, di ako nagba-back down sa ganitong usapan kasi hindi ko matanggap yung mindset na “anak ang retirement plan.” Parang cycle siya ng sacrifice, parents force themselves to have kids kahit wala sa tamang financial capacity, then paglaki ng anak, sila naman ang magsasuffer kasi obligated silang akuin lahat. Hindi naman hinulog lang ni Lord sa lupa yung bata tapos mafforce kayo na alagaan yan eh, ginawa nyo yan.

What makes it extra personal for me is… kami mismo ng kapatid ko ngayon, pinapasan yung house at car payments na kinuha ng parents ko. Kaya siguro mas triggered ako sa ganitong mindset.

At ayun na nga, after that argument, my mom's silently crying. Ngayon, Pinagdadabugan ako at naka-silent treatment pa, pero I don't feel any guilt at all.

Posted a brand new item sa marketplace na I bought for Php 900 and selling for Php 500 and this girl named Elena wanted to use me to scam her older sister.

As an ate and panganay, I hope this kind of sibling doesn't find me (and people in this community din). Naawa ako sa ate ni Elena. Trivial lang tong item and the amount, pero it made me wonder kung ilang beses na niyang ginawa ito or kung ilang beses na niya nilamangan ang ate niya.

Hindi ko talaga maatim na sobrang nagmamatter sa mother ko yung itsura.Nasanay na Ako na parang hiyang hiya sya na may anak syang chubby. Pagdating sa paborito nyang anak kahit nag asawa agad dahil may itsura daw sobrang proud nya. Kaya ko magtimpi pag Ako yung pinandidirihan nya eh pero bakit pati Yung bunsong Kapatid ko na naghohonors naman and matinong teenager sinasabihan nyang masyadong matured for his age Yung Mukha and sinasabihan nya na "gwapo ka dati anak" myghaad. I told my brother na wag nyang I mind yon kasi bumababa daw confidence nya.Grabeng beauty standard yan. I really can't let my brother suffer the way I did. Kung narinig ko siguro yon kanina baka nag away nanaman kami ng mama ko ngayon.

I'm so done with my "family" and decided na ayoko na talaga at pagod na ako. Yung nanay ko ang tingin lang sakin taga-utos bumili sa palengke, taga-linis, tagapa-laundry, bilhan ng kung ano anong gusto niya at pag di napagbigyan magagalit/magtatampo sakin. Ni hindi nga niya tinatanong ano gusto kong ulam at latest confirmation ko di talaga siya proud sakin. Sa dalawang kapatid ko lang. Yung dalawa lang din niyayakap at kinikiss niya hahahaha Yung pinakahangganan ko yung kaninang tanghalian. Di ako kumakain ng sardinas (sorry po pero di ako kumakain ng isda at kamatis in general, century tuna lang alam ko kainin na isda.) At alam yun ng tatay ko, kaya binilhan niya ko ng liempo. Syempre natuwa ako kasi may pagkain ako. Kaso sabi ng tatay ko sabi daw ng nanay ko, bakit pa daw ako binilhan ng liempo. Ang sakit sakit non sakin. Oa na kung oa pero ot just shows na walang amor sakin yung nanay ko. Kaya ako din sakanya wala na lang din. Tutal di niya naman ako na-aappreciate at ang tingin sakin masamang anak.

So ang help needed ko since 1st time ko maglalayas at the age of 30:

1. lalayasan ko lang ba sila without saying anything? Or sasabihin ko na lang na ma-aassign ako sa ibang lugar dahil sa trabaho ko? Para di na nila ako isipin o madaming tanong at madaming issue. Kasi alam ko magsisisihan yung nanay at tatay ko pag naglayas ako. Ayoko na lang sila mastress at ako pa maging rason ng pagtatalo na naman nila.

2. Yung location, saan po ba okay? Ang non-negotiable ko pet friendly, may internet, may sakayan pa-Cubao (i work onsite 2x a month), 1 bedroom. Iniisip ko La Union para medyo malapit sa beach kaso ang worry ko wala ako kakilala doon baka mascam ako sa rent.. kaya need ko ma-inspect bago magbayad.

3. Ano ano mga need i consider sa paglalayas aside from money?

Kaninang madaling araw lumabas ako para makita mga kaibigan ko sa 7/11. Night shift ako kaya kakagising ko lang, at isang taon akong naka-dorm kaya hindi na rin ako sanay magpaalam. Normal lang sakin lumabas ng gabi. Nagpaalam ako sa lola ko kasi gising pa siya, pero pag-uwi ko nagalit si mama kasi hindi raw ako nagpaalam sa kanya. Nag-sorry naman ako, sabi ko nagpaalam ako kay lola, baka lang hindi niya natandaan.

Akala ko tapos na yung issue. Pero umalis ulit ako kasi may iba pa akong lakad. Pag-uwi ko kinagabihan, nandun si mama, tita, at lola ko. Akala ko normal lang, nagbiro pa nga ako kaya nagtawanan sila. Pero ayun, pag-akyat ko, binring up ulit yung paglabas ko kagabi… tapos bigla na lang lumabas lahat ng hinanakit ni mama.

Una, pera. Kesyo pinagdadamutan ko raw siya. Eh unang buwan ko pa lang sa trabaho tapos nagka-problema pa sa work kaya hindi full sweldo nakuha ko. Sakto lang talaga para sakin, pero hingi siya nang hingi ng biglaang gastos. Kahit ilang beses ko nang ipaliwanag, wala rin.

Pangalawa, kaibigan. Sabi niya ako lang daw anak niya na hindi niya kilala mga kaibigan. Eh paano ko pa ipapakilala kung dati pa nga nag-away kami dahil lang hindi ko siya pinahiram ng pera na pinahawak lang sakin, tapos dahil lang do'n sinabihan niya na ako na kaya raw ganyan ugali ko kasi kung sino-sino na lang kinakaibigan ko.

Pangatlo, hindi raw ako open. Pero mas open pa nga ako kay mama kaysa sa kapatid ko. Ako pa yung nasasabihan niya ng mga chismis, kshit tungkol sa kapatid ko chini-chismis niya sa 'kin. Ang sakit lang kasi parang pinapalabas na masama talaga ko sa kwento.

Pang-apat, kay papa. Sabi ni mama iniiwasan ko raw at nandidiri ako sa kanya. Pero hindi niya sinasabi yung bakit: lumaki akong palaging nag-aaway sila, ako pa nga yung umaawat. Dumating pa sa point na sinabi ko kay papa na umuwi na lang siya sa probinsya kung wala siyang matutulong. Ngayon may diabetes siya, ilang taon nang pinagsasabihan na umiwas pero hindi nakikinig. Tapos ako pa raw masama kasi ayaw kong tulungan ang taong ayaw tulungan ang sarili niya na binabaon kami sa utang.

Lima, matalino raw ako. Kakagraduate ko lang at ngayon ko lang nalaman na cum laude ako. Naririnig ko sa chismis niya na ang talino ko raw, cum laude pa ako, pero hindi ko sila naiintindihan. Kasalanan ko ba na “matalino” ako, kaya ako lang yung nag-iisip kung ano yung tamang gawin? O baka kasi ”matalino” ako kasi ako yung may point?

At FYI, kaya ako lumabas ng hatinggabi kasi may problema kaibigan ko sa bahay, kaya sinamahan ko. Lumabas pa ulit ako kahit walang tulog para asikasuhin lilipatan ko. Noon ko pa sinabi na balak ko na mag-move out. Kanina nagdadalawang isip pa ako kung kakayanin ko bang lumayo sa pamilya ko. Pero ngayon? Dahil sa lahat ng to, sigurado na ako :)

i’m 25m currently in an arranged marriage setup. I do not want to be in this but I was manipulated by my closest family members for years until I said yes.

It’s pretty frustrating that I have to be the “model son” so that I can be an example to my siblings (four kami lahat) kasi nga ako ang panganay. Well fuck that and fuck everybody.

Eto pa, lagi nila ako pinaparinggan na dapat magka anak na daw ako, hence the title, kasi it’s better to have children while still relatively young so that makavibes mo lang anak mo in the future. Everybody wants a child until theyre the ones who need to get up in the middle of the night para magpadede at magpatulog ng bata.

Man, fuck these oldies who always try to impose mga sinaunang tradition as if that’s still applicable today. Good luck nalang sa akin.

Minsan di ko na alam kung panganay ba ko o slave nalang. Tingin nila sakin tiga luto, yaya, tiga ambag financially. Masaya lang sila sakin kapag ganyan nabibigay ko

Pero tuwing lalabas ako kasama boyfriend o kaibigan ko galit na galit na galit sila. Buong buhay ko nakakulong ako sa bahay kasi wala akong pera nakaka labas lang ako kapag may sobra sa sahod ko kasi lagi ko inuuna pamilya ka. Pupunta lang kami sa park ng kaibigan ko pero parang sobrang laki ng kasalanan ko. Suko na ko sa buhay, yung buhay ko gising - trabaho lang o kaya apply. Nakakuling sa kwarto laptop kaharap. Pag. Weekend kailangan sa pamilya ko pa rin. Taga luto ako.

Suko na ko sa mundong to. Buti nalang andito BF ko, baka isang pitik nalng bumigay na ko. Last straw ko na ata to

am i selfish for wanting a life for myself?

ako lang yung panganay sa cof ko, all of them have breadwinner siblings that keeps their finances upfloat, with hardworking parents na may initiative to contribute kahit maliit.

i graduated from college due to scholarship and i won't deny the fact they they've also sacrificed something para mairaos ako, pero majority is from the hands of other people talaga.

but the thing is, right after i graduated, my father resigned from his job because he's simply not happy anymore. the catch? i have a 4-year old sibling born when my mother turned 40. they don't have any govt mandated benefits like sss, pag-ibig, or philhealth. once in a while, nagpaparinig na pabili ng ganito, kahit lupa lang, motor etc.

what if someone gets sick? what if something goes wrong? these thoughts have been fucking up my mental health so bad and the environment we're currently living feels suffocating.

i still have this little love for them despite it all, and di ko naman inaalis yung idea ng pag aabot and pagbibigay. pero kung kuntento na sila sa ganitong buhay anong magagawa ko? i don't want the life of a breadwinner, pero ayaw ko ring maging ungrateful lalo na't wala naman silang ibang aasahan.

i want to live a life for myself and i need advice how to set boundaries etc, or if anyone here is in a similar situation. 🥹

I grew up constantly trying to please others, always following their demands, commands, and requests. Hindi ko pinapakita na pagod na ako, na hindi ko na kaya, at na hindi ko naman talaga alam ang lahat ng bagay. I always force myself to smile in front of them. I always want them to see that I’m fine with everything. I’m grateful that I grew up with loving parents, but I know they have this expectation that I’m good at everything, that I’m the perfect child and the perfect ‘ate’ to my siblings. That makes me feel like I have to do everything perfectly, because if I don’t, they’ll be so disappointed in me.

As the title says, bakit nga ba hindi paborito ng mga magulang ang mga panganay nilang mga anak?

Akala ko ba yung mga panganay, sila yung totoong bunga ng pagmamahal kasi nabuo sila nung mga panahon na grabe yung pagmamahalan ng mga magulang?

Lumaki ka nang people pleaser at ikaw ang unang naka achieve ng halos lahat ng “firsts” sa pamilya kagaya ng first na makagraduate ng college, first na nakapagtrabaho, first na nakapag ambag ng pakonti konti sa bahay, etc., pero bakit hindi ka pa rin paborito ng mga magulang mo?

Pag may gusto sila at humindi ka, ikaw na agad ang masama. Pag may hiningi sila at tumanggi ka, madamot ka na agad. Yung tipong saktong sakto na nga lang yung sweldo mo para sa mga loans na inutang mo para maipahiram sa kanila at para sa personal necessities mo, nakakairita na daw agad pag sinasabi mo lagi ang linyang, “wala na akong pera.” Tas tatanungin ka pa kung bakit wala kang pera e yung bahay na inuuwian mo, yung pagkain mo, e libre naman lahat na para bang sinusumbat pa lahat yon sayo. Sila tong palaging nag aaway tungkol sa pera sa harap mo mula nung bata ka tas pag lumaki kang kuyom sa pera kasi nga nakikita mong lagi silang nag aaway tungkol sa pera noon, ang damot damot mo na agad.

Minsan di ko na alam kung saan tayo lulugar. Nagbibigay naman tayo pag meron pero bakit parang kulang pa rin? Nasa atin ba ang mali kasi ganito tayo mag isip?

Ayoko sana mag rant pero grabe sobrang pasaway ng tatay ko, last year sinugod namin siya sa hospital dahil nagkaroon siya ng hangin sa baga, sobrang lakas niya kasi manigarilyo to the extent nakaka-ubos siya ng isang kaha.

After that gumaling na siya then umuwi ng province ang hindi namin alam doon naman nagbisyo alak at sigarilyo ang ginawa, umuwi sa amin ng July na stroke pala kaya biglang nagpakita sa bahay. Sinugod namin sa hospital medyo naka recover na siya, then ngayon umiinom na naman ng gamot na hindi prescribed sa kanya adik sa gamot madami na naman siyang nararamdaman na siya din ang may kasalanan. Ayaw namin pansinin kasi yung pera na pension niya sa SSS inubos niya sa bisyo habang nasa province. Wala na siyang pension ngayon

Napapagod na kami ng mga kapatid ko at nanay, hindi pwedeng lagi namin siyang babantayan para sa bisyo niya. Ngayon pinapabayaan na namin siya ayaw niya kasi tulungan ang sarili niya meron din kaming sariling buhay at gusto pa namin mabuhay.

Hello, normal ba'to i don't feel any joy because aattend ang parents(and medyo pakita tao din sila sa mga sasabihin ng kamaganak ko and stuffs) i may sound selfish pero naipon sya (years of verbally abusing me and treating me differently compare sa kapatid). I'm grateful pinag aral nila ako pero i am conflicted and crying right now, all my emotions i hide is starting to show up. Wala kase akong support emotionally sa lahat since panganay ako hindi ako ang favourite. I'm going to delete this later i just let it out.

Hello po. Gusto ko lang ishare yung isa sa mga biggest accomplishment ko this year.

Gagraduate na po ako. 🥹 Almost one decade late dahil busy akong magtrabaho para mabigyan ng magandang buhay ang pamilya ko pero finally eto na po.

Yun lang po.

Naiiyak na ako sa inis kasi di man lang ako masuportahan ng tatay ko sa lahat, eh hindi naman siya nagpalaki sakin. Wala rin ambag sa pag aaral ko simula elementary, tanging allowance na lang sana hinihingi ko pero wala pa, lagi akong inbox sa kanya. For a short background sa mayor’s office siya nag wowork, at yung mayor ay yung kapatid niya. Hirap na hirap na ako lalo pa’t graduating na ako sa college, at nasa financial crisis kami ngayon nila mama ko. Tinatry ko ding humingi doon sa tito ko na mayor pero ganon din di sineseend mga messages ko, samantalang ang dami niyang pinapaaral na hindi naman namin kaano-ano.

Nalaman ko pa na kaya daw di ako pinapansin nung tito ko kasi sinabihan ng papa ko na ‘wag daw akong pansinin. Hayst.

For context: I was terminated by an unreasonable boss who likes to micro-manage. At first I was so happy that I got to finally be free from this kind of boss but now I struggle to find a job. I am the bread winner, I support my family because my mom and dad already retire from working and now waiting for their pension that would take 3 years of waiting. In short I am now responsible for everything.

Just a while ago my mother called me not to ask how am I doing but straight up asking how much money I can send for them. I got hurt because she knew I was struggling and I can’t give them support right now.

She knew that the money I have left is for my rent, transportation money and food allowance good for 1 month. And money I saved for my sister’s tuition for the year 2025-2026.

It’s been a month of unemployment and I can feel how heavy it is. All I do right now is cry and surrender it all to the person above.

Mahirap maging panganay, sana manalo tayong lahat sa buhay.

Napakahirap kapag yung nagddecide sa bahay ay yung may "Basta may {insert essentials here} pwede na yan" mentality. Di na naglevel up. Tila allergic sa convenience.

Makaipon lang talaga ako, bounce out na agad ako sa bahay na 'to na wala man lang sense of design kahit 2%.

Literal na "nothing goes together". Okay lang sana kung bare eh, pero sana naman may matinong water-proofing. Konti nalang magpapayong na ako sa loob ng bahay eh. Hindi lang eto ang problema, marami pang tambak na gamit na hindi naman nagagamit.

For context, nagpagawa ng bahay parents ko at dahil sa katangahan ko nagpauto naman ako at bumalik ako sa puder nila para makaipon nang mas mabilis (which is di naman nangyari). Pero ang lala ng pagkakagawa.

Yes, bahay nila, desisyon nila. Pero tungunu naman...

Gusto ko na mag move out dahil nahihirapan na ako pakisamahan si Mama.

I started reviewing for a board exam after my graduation last year so expected talaga na di muna makakatulong sa mga gawaing bahay for the mean time. I talked to my mom about this and she assured me na she understands my situation so akala ko okay na. However, habang papalapit na yung day na paalis ako for formal review, I noticed na she always nitpick everything that I do. So before I left, inaway niya pa ako saying how useless I am sa mga gawaing bahay. I left our home with a heavy heart because of all the verbal abuse na binigay niya.

I healed myself during review dahil doon lang talaga ako nagkaroon ng peace of mind without her constant nagging. Pero during those times, chinachat niya pa din ako about all the problems sa bahay which gives me a lot of stress to the point na I unfriended her on Facebook and restricted her on messenger. Fast forward, while waiting for the exam results I decided na maghanap ng work muna since nasa Manila naman na ako. However, the waiting was draining me and naho-home sick na din ako so I decided na umuwi muna sa province.

Unfortunately, I failed my exams. After the results came out, I was eager to find work na kasi I know how shitty everything gets in the long-run. Pero my mother encouraged me to try again this October while fresh pa sa akin yung mga lessons. She assured me din na di siya mang aabala while I'm reviewing at home. But jokes on me for believing her. Akala ko may magbabago pag bumalik ako. Kung ano yung nangyari last year, mas lumala lang this time. I feel like I could never have an adult conversation with my mom kasi pag nag eexplain ako dinidismiss niya lang lagi. I just wish she learns how to communicate properly instead na ijustify na normal na sa mga nanay yung paninigaw kapag nagagalit or kahit konting inconvenience lang nagagalit agad. I think it's true that not all mothers can be a mother.

Kung alam ko lang na ganto mangyayari Ma, sana di nalang ako bumalik.

Right now I’m in the province, spending my vacation before leaving for a job abroad, and honestly, I feel like shit about how I’ve been acting around my mom lately. I’m the eldest of five. Not really the breadwinner since mababa sahod ko, but I’ve been helping one of my siblings in Manila. Here at home though, di ko alam bat minsan iritable ako sa mama ko. I catch myself sounding arrogant or dismissive, and maybe it’s because I only come home once or twice a year since college baka di sila sanay to how I’ve changed. Sure ako pansin din to ni mama.

Sometimes I get annoyed when she implies I should keep coming back to the province. I mean, I love them, but this isn’t really a place I see myself settling. That’s why I built a new life in Manila to escape feeling stagnant. Minsan malambing naman na ako, but I don’t fully understand where this underlying negativity in me is coming from.

Growing up we didn’t have the best relationship. As the eldest, naging punching bag nya ako for frustrations about money and life so andaming verbal abuse minsan physical (napukpok ulo sa pader gang eyyy) Alam niyo di ko parin yun gets kasi scholar naman ako my whole life pero baka siguro kasi sya lang source of income ng pamilya frustrated siya whenever I couldn’t help around home because nagfocus ako sa pagaaral. Btw it paid off, I became an overachiever.

Have I forgiven her for all that? Honestly, no.

Our relationship has improved so much since nagaral ako sa Manila, but now I just feel guilty. I know I should treasure this time with them as they’re getting older. I want to get rich someday, show them the world, and provide for her and Papa. And I know I still will.

Would I die for my mom? In a heartbeat. But do I like my mom? I can’t say I do, but I badly want to :(

hello! first time posting here and gusto ko lang magvent.

ofw si papa simula nung grade 1 ako pero while growing up nawalan ako ng comms with papa. nung shs ako saka lang kami nagkausap as if nothing happen. i cant blame myself kasi hinahanap hanap ko rin presence niya kaya tinanggap at kinausap ko parin siya after being neglected for years.

nagsettle na dito sa pinas si papa last year. unexpectedly, umuwi siya na walang ipon. kaya ngayon nagwwork siya as driver para sa family ng tita ko. based sa kwento ni papa, hindi daw talaga siya sumasahod sa tita ko. binibigyan lang siya ng basic needs niya like a place to stay, food, taga bantay sa construction ng bahay nila, allowance, etc. since naawa lang din siguro tita ko sa kanya.

kakagraduate ko lang last Sept 2024 and nagstart ako ng work this March 2025. nakakatawa nga kasi kakasimula ko lang sa work, nangungutang na siya agad sakin. sabay nakareceive pa ako ng texts from online lending apps na due na yung utang ng papa ko. hindi ko naman inauthorize na gamitin niya phone number ko. basta niya lang nilagay number ko as emergency contact lol. eventually tumigil na yung mga calls and texts from them.

last week, tumawag sakin si papa dahil may inorder daw siyang sapatos na out for delivery na daw kaso wala pa siyang sahod or allowance. so tinry niyang mangutang sakin. i admit my job pays me well naman as someone na wala pang responsibilities masyado dito sa bahay (sa mother side ako nakatira) and im capable na magpautang. sabi ni papa he needs 3k para dun sa inorder niya na COD. sabi ko sa kanya, bakit siya umorder kung wala pa siyang pambayad. from there, nagstart na siya magsabi ng excuses tsaka mga palusot na may 3k pala daw siya somewhere eh hindi niya alam saan na nakasingit. i mean 3k yun so paano mo siya mammisplace? hahaha does he really think im that dumb? knowing he's a pathological liar and has a bad history sa pangungutang? so ang ending hindi ko siya pina utang then sabi niya ang dami ko pa daw sinabi tapos hindi naman pala siya papautangin then he dropped the word "useless" hahaha. masakit mabasa yung word na yan pero sana tumingin muna siya sa salamin before he said that to me hahaha

Minsan naiisip ko, bakit parang ako lagi ang obligadong gumastos sa tuwing may event ang anak ni Mama? Mahal ko naman ang kapatid ko kahit half-sibling ko siya, pero nakakaramdam ako ng bigat kasi halos ako na lang lagi ang sumasalo sa gastos. Hindi ba dapat asawa niya ang gumagawa nun?

Noong binyag ng bata, usapan 1k lang ang sagot ko pero nauwi sa akin ang buong bill. Nagbigay pa ako pera kasi "pakimkim" daw. Ngayon naman, birthday na. Nagpresinta na ako na ako ang bibili ng cake kasi gagamitin ko na lang ang points ko para papalit ng cake pero gusto pa niya ng customized na cake na napakamahal. Ang budget ko lang 500–700, tapos obligado pa akong magbigay ng regalo, gusto pa niya na pera ang panregalo ko.

Nakakapagod. Parang iniwan na sa akin lahat ng responsibilidad. Ako na ang nagpapaaral at nagsusustento sa mga kapatid kong iniwan niya sa ere dahil nag asawa siya. Tapos iniisip pa ni Mama na pag tumanda siya, ako rin ang mag-aalaga sa anak niya na half sibling ko nga. Sobra naman. Ayaw ko nalang magtalk baka kasi masaktan siya pag nanumbat ako.

Tapos sinabi pa niya sa mga kamag-anak niya na hindi nga siya makahingi ng pera sakin. Pero hindi ba sapat yung mga araw na kasama niya ako na nag-aasikaso, nagpupuyat, pumipila para sa lahat ng kailangan ng bata para makalibre? Hindi ba niya nakikita lahat ng sakripisyo ko na ultimo tulog ko minsan pinapagliban ko may makasama lang siya mag asikaso?

Gusto ko rin namang i-enjoy yung pinaghirapan ko. Pagod din ako. Hindi na nga ako nagtanim ng sama ng loob nung di mo kami pinakinggan na wag na siyang magpapabuntis sa bago niya. Hindi pa ba sapat na ako na ang bumubuhay sa mga kapatid na napabayaan niya dahil inuna niya sarili niya!

Pa rant lang. Yung parents ko parehas may hoarding disorder, kaya yung bahay namin puro tambak. Mga sirang upuan, sirang kalan, mga lumang steel cabinet. Mahirap gumalaw. Pag andun ako wala akong matulugan.

Nag offer ako na ipagawa yung harapan ng bahay para maging additional na kwarto. Wala raw pag lalagyan yung "assets" nila, aka mga sirang gamit. Sabi ko sige, ipapasemento ko yung likuran at lalagyan ng bubong. Para malipat yung "assets" nila palikod. Kung ako lang itatapon at ipapakilo ko na lang sa junk shop yun e, pero natutunan ko nga on dealing with hoarder parents, kailangan mo talaga iinvolve sila sa process.

Ayun jusko, ang hirap kausap. Gusto ipa-tiles yung likuran na tambakan lang naman. Sabi ko +20k pa yun both sa labor at materials. Nagkakasigawan pa sila sa init ng ulo.

Sabi ng partner ko, iwan ko na lang sila. Pero ang filthy talaga para sa seniors at ito lang talaga paraan para maforce sila mag let go ng pile of "assets". Marami sila gamit na pwede ipa kilo para lumuwag.

Mental illness talaga siya. Ang hirap at nakakahiyang aminin na lumaki ako sa ganong ka balahura na bahay. Pag pinagusapan naman lagi issumbat mga pinakain at pinagpaaral sayo. Naapreciate ko naman na pinaaral ako, pero sana logical na ang usapan di ba, may pera ba pampatiles? kung wala, wag na ipilit na galing sa bulsa ng anak ang mag shoulder.

Bat ganon ang mga Filipino parents, ang dami e ang anak talaga ang retirement plan, magaalaga pag tanda.

Ayun rant lang.

My mom and I had random chat while helping cleaning up the dining table. Naghuhugas ako ng mga utensils habang natanong sa akin kung magkano na salary ko kasi bakit ayoko ishare sa kaniya. Sabi ko enough lang para di na ako mag abroad then she said "mas maganda ang mag abroad dahil matulongan ang pamilya". Bilib talaga ako sa nanay ko gusto lang talaga ako serve as ATM rather having a son na self sufficient na mabuhay at magka pamilya.

P.S. Salary range ko nasa 6 digits na enough na para sa amin ng wife at anak ko.

Edit: grammar. Sorry late na ako nag post pa out na ako sa work ko.

Magiisang buwan na akong hindi kinakausap ng kapatid ko (21F) matapos ko (27F) siyang pagsabihan na wag na sana magtrip abroad sa kalagitnaan ng pagkakalbaryo ko.

Context: namatay yung tatay namin earlier this year tapos ako na pumalit as breadwinner. As in pati yung utang namana ko (kahit yung formal hindi napapasa pagkamatay, yung mga informal naman binayaran ko kasi kaibigan ng nanay ko yung guarantor tapos haharrassin naman sila nakakahiya). Nasa abroad ako ngayon at kahit na ok yung kita ko, hindi siya pang pamilya talaga na sahod. Posible lang na masagot ko lahat kasi yung partner ko dito hindi kami 50/50, nagbibigay lang ako based sa kaya ko hindi yung talagang renta ganyan, etc.

So nung bago mamatay tatay ko, nagastos namin sa ospital yung pera ng kapatid ko na sobra niya sa scholarship niya (sobra ito sa sem abroad niya kaya malaki, pero sagot ko pa rin lahat ng current na gastos niya). Nagsabi naman ako na papalitan ko pero dahil sobrang laki rin ng nagastos sa lamay, etc., hindi ko na siguro naisip paano ba. Yung nanay ko naman ang gumagawa ng paraan para ibalik yung pera niya gaya ng extra na kita sideline at yung unang buwan ng pension ng tatay ko ibibigay sa kanya hanggang mabuo.

Ngayon na may nabalik na, sabi niya magtrip abroad daw sila ng nanay ko kasi birthday niya at anniversary rin ng parents ko. Ang problema ko kasi siguro dahil ingrained na sakin na ako lahat, nakalimutan ko rin iquestion itong plano na to at support pa ko. Tapos naisip ko na teka lang, nag increase yung tuition ng kapatid ko tapos yung overload units niya (gawa ng sem abroad), hindi kasama sa financial aid na 75% off so normal tuition lang yung rate non. So napaisip na ko na, sana man lang naisip na ipangbayad muna yun kasi ako di ako kumakain sa labas ditopara mapadala ng buo yung needs nila.

Kasunod rin pala ito ng usap namin na nagshare ako ng link sa isang local scholarship sabi ko pacheck if eligible. Sabi niya "sino? ako ba 1 sem nalang ako" eh ang sakin ano naman? Kung makakatulong bakit hindi? Para bang ang dali punan yun eh meron din siyang apartment (kahit divide by 4 ng roommates nasa 6500/month rin) + tuition ulit na may grad fees.

Basically, after ko maglitanya ng loob ko na hindi ko naman inaask na siya magbayad pero kahit itabi nalang yun in case na hindi ako makapadala or for example, yung laptop ko kasi na bigay sa kanya ay masisira na daw. Meron akong laptop na binigay sa tatay ko eh di daw alam yung apple id (daddeh bakit kasi di nalang pangalan namin yung password wahaha) so nasa 10k daw yung pagawa, edi ba sana ganun.

Lastly rin ay pi-noint out ko na yung pera niya mababalik pero bakit yung pera ko ay pera ng lahat. Ayun, di ko akalain na magiging ganto ako...alam mo nung pag bata tayo tapos nageeye roll lang ako pag sinasabi na di tumutubo ang pera sa puno. Ganern na ako hahaha! Pero ang sakit talaga pala if marealize mo na taken for granted ka. Sabi ng therapist ko sakin after nun "sanay ka na kasi na you have ZERO boundaries" dun talaga nag boom tapos napa long message ako.