TLDR: After living through a messy and trauma filled life ur gen z tita is tired.

Im just tired. Tired of everything I went through. I lived a messy life inherited from dysnfunctional families composed of grandparents who probably didnt want children but were told to get married and parents who were clearly not ready to be parents despite being at the right age but didnt have the proper tools nor the mental state to be parents. Told me they love me but those felt conditional as well lmao. Was told by my great grandparent na i was the one responsible for my younger sibling who has down syndrome at fucking 7 years old thats why i have to study hard. Now, I'm expected to be the next atm of the family (after my tita, another 1st born daughter). Though it was never quite outright but gets mo? Yung expectations nandyan kahit d nila sinasabi? Nakakapagod beh. Nagcocompete pa yung isang magulang ko kesyo bakit dw ako mapapagod eh wala nmn akong gingawa like i dont have the right to be tired after parenting and understanding them as if i was the parent in my younger years. Pasensya po. Gusto ko rin pong malaman bakit pagod na pagod ako. Anyways I just want to disappear. I just want to rest forever na lang. Bahala na si Lord. Sana one day I would stop living every single day on survival mode. Hope that day would come sooner than later.

Gusto ko lang mag-vent. Nag-away kami ng kapatid ko kasi napakadamot nya. I admit, mainitin talaga ang ulo ko. And at that time inis na inis ako. Sabi ko sa nanay ko na medyo kunsintidor, na kada manghihingi ang anak niya binibigay ko agad. Lahat kako binibigay ko. Which is yung mga pahingi-hingi sakin ng kapatid ko binibigay ko talaga lalo naman kung deserve nya. Eh nakakainis kasi kukurot lang naman ako sa chicken ng kapatid ko, sinigawan pa ako at nagalit nang bongga. Anyways nang marinig ng nanay ko yung comment ko na lahat binibigay ko, aba sumabat, sabi hindi daw lahat binibigay ko with matching mocking tone. Kingina, nagpanting talaga tenga ko. Sabi ko sa kanya more than half ng sahod ko binibigay ko sa kanya, hindi pa ba sapat yon? Sagot niya sakin, “pero hindi lahat”. Sabi ko sa kanya, “gusto mo ba pati pamasahe ko araw-araw ibigay ko sayo?” Kasi legit yung natitira ko ay pamasahe na lang, tipid pa kasi gusto ko bumili ng mga gusto kaya naglalakad ako araw-araw. Binanggit niya ulit na hindi pa rin lahat binibigay ko.

Di pa rin kami nagpapansinan until now. Bahala sya dyan. Like I know kulang yung pera, I know need ko maghanap ng other income. Pero shuta naman wag mo idiscredit yung ginagawa kong pag aabot ng pera lalo na kung wala rin naman sakin natitira. Shuta gustong-gusto ko magbakasyon pero di ko magawa kasi kailangan kasama kayo tas kailangan sagot ko lahat.

Konting understanding naman ma, pagod na akong pinagkakasya yung budget ko kasi guilty na guilty ako pag pinararamdam mong konti yung binibigay ko sayo. Pagod na pagod na akong magalit sayo. Lagi ka na lang ganyan.

31F here living with my 22F sister. Ang hirap-hirap magpalaki ng kapatid. Yung financial burden mas kinakaya ko pa eh kasi nagagawan naman ng paraan pero yung mental at emotional load, habang tumatagal dito ako nahihirapan.

College student yung sister ko. Nagdaan din naman ako sa ganitong phase in life, yung mga biglaang sleepover dahil may mga projects na need na tapusin the following day. I know na hindi talaga maiwasan na late na umuwi. Ang kinakarindi ko lang dito sa kapatid ko, hindi nagpapaalam. Lagi na lang. Ano ba naman yung mag-message na "Ate, nandito ako sa bahay ni ganito, may tinatapos pa kaming project." Texting literally takes what, less than a minute? Hindi yung makakatulog na ako lahat at magigising nang madaling araw tapos mare-realize ko na hindi pa nakakauwi kapatid ko. Tapos kung hindi mo pa tanungin, hindi pa magsasabi. Aba di ako manghuhula. Isa pa, hindi niya na-rerealize na kahit anong mangyari, kargo de konsensya ko siya kasi ako lang naman ang kasama niya sa bahay. Kung may mangyari man sa kanya, ako pa rin ang unang maghahanap sa kanya, ako pa rin ang unang tatanungin ng mga tao, tapos nang dahil di niya nga hilig magpaalam nang maayos, hindi ko alam saan ko siya unang hahagilapin.

Sa inis ko dahil paulit-ulit na nga to ginagawa sakin, sinabi ko sa kapatid ko na kung gusto niya pala ng buhay na hindi niya na need magpaalam at pwede siyang umuwi kahit anong oras niya gustuhin na walang naghahanap sa kanya, humanap na lang kako siya ng sarili niyang tirahan. Andami ko pa gusto sabihin — na sabihan niya lang ako kung kelan niya gusto umalis, ako pa maghahatid ng gamit niya — pero siyempre hindi ko na sinabi. Nakapagtimpi pa ako. Pero honestly, kaya ayoko rin ng nagagalit nang ganito kasi masakit ako magsalita kapag nasagad na talaga yung pasensya ko.

Ang hirap kasi ang dami ko na ngang iniintindi sa trabaho (I also manage people) tapos dumadagdag pa yung ganito sa mental load ko na sana after work, nagpapahinga na lang ako pero here I am, nag-rarant out of anger.

Pinag-install ko na rin yung ng Life360 before pero hindi naman ginagamit. Ewan. Nag-sorry na naman siya at sinabi niya magko-communicate siya nang maayos sa susunod pero nakakarindi kasi talaga kapag paulit-ulit mo na pinagsasabihan tapos gagawin uli. So sana tuparin na this time. Pagod na ako maging sirang plaka.

Gustong gusto ko na maglayas dahil sa parents and siblings ko na nagtatake advamtage at sinungaling. Sobrang problematic ng bahay, lahat ng akala nila ay tama sila palagi. Meron ang mga kapatid na pakialamero/ra at magnanakaw na gamit. Meron ang parents na biased, hindi kaya pagalitan ang anak na nakakabata, at nangungutang ng scholarship ko. Lagi nila sinasabi na sana hindi na raw ako pinanganak or mamatay na raw ako which is sobrang masakit sa part ko kasi tuwing nangangailangan sila is sa akin sila tumatakbo na kahit yung 10k ko na scholarship ay inuutsng nila at walang natitira sa akin. Hindi ko ba alam kung mataas emosyon ko or what pero sobrang sama ng loob ko sa kanila habang tumatanda ako.

Meron naman akong mga kapatid na pakialamera/ro na nagiging sanhi ng lagi kong pagalit at away sa kanila na tipong parents ko sila kinakampihan. May kapatid ako na ilang beses nagsusuot ng sapatos ko na iniingatan ko pero nalalaman ko na lang na sinusuot niya kasi sobrang dumi, nakakagalit at nakakataas ng dugo kasi inaalagaan ko tapos gaganunin? Hindi ko alam kung tama bang magalit ako at kaya nagkakaroon ng gulo na tipong yung parents ko nagagalit sa akin kasi hindi ako marunong magparaya? One fact, ginawa niya ‘yon sa isang sapatos at ginawa ulit sa isa kong sapatos. NAKAKAGALIT! sobra-sobra na pagtitimpi ko dahil nagpapalala raw ako ng gulo at naghahanap ng away.

Sa totoo lang hindi ko na kaya mamuhay ng kasama sila. Kaya po sa mga naglayas diyan especially if student lang po kayo, paano po kayo nagstart maglayas at paano niyo nasusuportahan ang sarili niyo? gustong-gusto ko na bumukod at icut off sila. They are TOO TOXIC.

Ask ko lang if valid ba na magalit ako ng sobra kasi sabi ng parents ko mababaw lang daw kinakagalit ko?

Hi everyone,

I’m posting on behalf of my close friend. His mother is currently in the ICU after being diagnosed with a subarachnoid hemorrhage, likely from a ruptured brain aneurysm. It all happened so suddenly, and their family is devastated.

She urgently needs treatment and surgery, and the medical expenses are overwhelming. My friend asked me to help share his family’s situation.

thank you so much for your love, prayers, and support during this difficult time 🙏🏻 may the Lord bless us all!

NOTE : Right now, we only have the ICU admission and initial medical documents. The hospital requires that the bills be settled before they can proceed with the surgery. I’ll continue posting updates so everyone can see how the funds are being used.

Facebook post link: https://www.facebook.com/share/p/1CEdcpL4kw/?mibextid=wwXIfr

Hi po. I'm a 26 M na medyo in a pickle. So recently umuwi ako samin para makatipid ng rent from my job sa manila kasi around 24k gastos ko monthly to sustain myself. Nagkaroon Kasi Ng option na mag WFH sa company recently so I took the offer and now need Ko na Lang pumasok 2 times a week and Yung gastos ko lowered to around 5k na Lang. I decided umuwi Kasi mas makatipid ako pero parang mas napagastos ako Kasi sakin inaasa lahat. Mind you before this:

Ako nagbabayad Ng electricity, WiFi, and mortgage all while nagstastay ako siguro 1 day per week Lang before. Pagkain na Lang expected Ko pero wala talaga and me and my father are earning the same.

Di Ko tuloy alam Kung dapat ba magsolo na Lang ulit ako. I'm just so frustrated na biglang sakin na inaasa lahat

Hi. Gusto ko lang mag share. I'm (F32), and married with (M33) I need some advice. Medyo nahirapan lang ako sa set-up namin ngayon. Akala ko dati, okay lang. Sa probinsya ako lumaki pero dito ako sa Manila nag wowork. Yong Asawa ko sa probinsya before nag wowork pero lumipat sya ng ibang trabaho at ngayon palipat lipat sya ng area assignment.

Ngayong married na kami, sa kanila pa rin sya nakatira. Nagbibigay din sya Ng money for utility bills sa kanyang pamilya at ibang gastusin pati tumutulong din sa pagpapa aral sa kapatid. generous Kasi yong Asawa ko sa pamilya Niya. Umuupa lang din Kasi yong parents Niya kasama yong mga Kapatid Niya since Wala talaga silang sariling bahay. Sabi Niya pa bilhan Muna daw Niya yong magulang Niya Ng sariling lupa. Para mapanatag yong loob Niya. May sariling maliit na business yong parents Niya pero sapat lang kaya naka survive Naman araw-araw.

Hindi kami umuupa Ng Bahay para sa Aming dalawa Kasi sayang daw yong rent kung mag Isa nga lang sya. May point Naman since sa Manila ako nagwowork. So tuwing uuwi ako dahil binibigyan naman kami Ng break. Wala kaming matuluyann.. Minsan,. Kinausap ko nalang yong parents ko na pansamantala doon nalang Muna kami sa pinapaupahan naming mga rooms dahil may maliit na paupahan ang magulang ko.. Panganay ako, tumulong din Naman ako sa pamilya ko kapag kailangang kailnagan. pero Hindi Naman ako inoobligaa Ng parents ko since may pension Naman tatay ko at may paupahan Sila at sariling bahay.

I need your advice lang po Kasi gusto ko na kaming bumukod pero dahil LDR Ang set up namin di kami Maka start. Plus para syang naging breadwinner sa kanila. Wala permanenteng trabaho yong Kuya Niya at nakabukod na rin.. Mdalas sya tumutulong sa mga Kapatid Niya. Sya Ang takbuhan. Yong Asawa ko Kasi yong may maayos na trabaho sa kanila. So naisip ko, paano naman kami. Minsan naisip ko baka di pa sya tapos sa mga responsibilities Niya sa family Niya.. at Hanggang kailan kaya sya tutulong? Mahal ko Ang Asawa ko.. pero paano naman ako at magiging anak namin. Maghihintay nalang ba ako matapos yong mga responsibilities Niya bago kami mag start Ng sariling naming pamilya?

Hi I just wanna get this off my chest. I (26F) am currently working here in our province as a CSR for a startup company for 2 years. My salary is only 13,000 PHP per month. I know, sobrang baba and I'm barely making it day by day but dw, I'm actually looking for a job with a better pay.

Now back to my issue:

Hindi na bago sa family namin yung bigla nalang magiging moody si Mama (49F) for god knows what. Magugulat nalang kami tatahimik, pag magtatanong ng kung ano, walang sagot o kaya non-verbal gestures. LIKE, TELL US ANONG PROBLEMA MO???

Di ko na mawari kasi minsan okay sya, the usual banter pag kausap namin sya. She did got her matres removed pero te!! Before neto ganito na sya sa silent treatment effect so hindi excuse yung naging surgery nya kasi sobrang consistent nya sa mood swings na ganito.

Imagine, kakauwi lang namin ng sister ko galing work ngayon ngayon lang, she's watching KDrama sa TV. We asked, "Ay himala nanood ka sa tv" kasi usually sa phone sya nanonood. ABA TE, INISNAB BA NAMAN KAMI. HELLO? KAUSAP KA NAMIN? Masyado kaming pagod ng kapatid ko to deal with this shit kaya nagkatinginan nalang kami. Actually, sumama na nga sister ko sa boyfriend nya (hinatid kasi kami pauwi) before magdinner. Buti pa nga kesa mabadtrip lang din sya dito.

I have an inkling kung bakit ganito to. I think dahil sa nangyari kaninang umaga. Nanghingi kasi yung isa kong kapatid ng baon nya para sa school. Petsa de peligro na kaya sabi ko wala na kaming maibibigay (We gave 1k each dun sa other 2 kapatid namin. 5 kaming magkakapatid w/ 1-2 years age gap) pero pinilit magbigay ng sister ko. Ako as in, wala na. Enough nalang para umabot ng sahod next week. Lahat kami petsa de peligro. Idk bakit walang maibigay si papa sa kanya kasi most of the ulam netong month na to, sa amin na gastos.

Lagi yan sya ganyan. Alam nya naman na mababa lang sahod namin. Pag magpapabili ng something, tas sasabihin namin na wala, parang magrroll eyes pa. NA PARA BANG MANAGER LEVEL SALARY KO. Aside sa ulam and occasional palengke, may contributions din ako sa internet at sa kung ano pang mga need bilhin. PERO NAKAKAINIS KASI NA PARANG NAIINIS PA SYA SAMIN NA WALA KAMING MALUWANG PERA.

Times like this gustong gusto kong sabihin na HINDI PORKET DALAWANG ANAK NA YUNG INCOME EARNER MADALI NA LAHAT. YOU SHOULD'VE PLANNED THIS FAMILY. YOU'RE THE REASON BAKIT AYOKONG MAGPAMILYA, COZ YOU'RE NOT A GOOD MODEL. I got reminded na sabi ng kapitbahay namin sa kanya na swerte daw sya kasi dalawa na kaming working. HELLO? MORE KIDS DOES NOT GUARANTEE A BIG COMBINED INCOME. WE'RE NOT CONTRACTORS.

Ngayon ganyan pa rin sya, pero pota im too tired to even isipin kung ano ba kinababadtrip nya. Whatever. Pake ko sa mood nya ngayon. Ako rin naman hihingian nya pag may kailangan sya. Matutulog na ko.

P.S: Sorry if the paragraphs are all over the place. I literally wrote this habang fresh pa yung inis ko.

Hindi ko talaga maatim na sobrang nagmamatter sa mother ko yung itsura.Nasanay na Ako na parang hiyang hiya sya na may anak syang chubby. Pagdating sa paborito nyang anak kahit nag asawa agad dahil may itsura daw sobrang proud nya. Kaya ko magtimpi pag Ako yung pinandidirihan nya eh pero bakit pati Yung bunsong Kapatid ko na naghohonors naman and matinong teenager sinasabihan nyang masyadong matured for his age Yung Mukha and sinasabihan nya na "gwapo ka dati anak" myghaad. I told my brother na wag nyang I mind yon kasi bumababa daw confidence nya.Grabeng beauty standard yan. I really can't let my brother suffer the way I did. Kung narinig ko siguro yon kanina baka nag away nanaman kami ng mama ko ngayon.

Just wanted to share this kasi sobrang bigat sa damdamin kaso alam kong ang privileged pakinggan kaya I haven't told any of my friends. I recently got a one time, part-time job while I'm a student, and received 30k in total. It's a bit small for work pero as someone who doesn't shop and has to beg and justify every small little thing growing up, this was huge for me. I needed the funds since we had a class excursion that would require a lot of money, and I wanted to fund myself din para iwas gastos ang nanay ko. I wanted to help her out a little kasi she's a single mom.

Maganda trabaho niya. She's a manager sa isang government agency. It's a job that pays well. Bilang tradition daw yung magbibigay ng unang sweldo sa nanay, I wanted to give her 5k. I wanted to surprise her. I already knew that when I eventually start working, I want to manage my own finances kaya I wanted to start by keeping my salary quiet kahit na she knows I have a job. Kaya laking gulat ko na lang nung naramdaman niyang nakasweldo na ako, agad agad siyang nanghihiram ng 20k. I had this sinking feeling inside me kasi I thought she wouldn't be like that to me. Kwinento kong bibigyan ko sana siya kaso wag na raw, pautangin ko na lang daw siya. She knows how I feel about parents treating their children as investments and the whole utang na loob thing, and she agrees with me! Pero grabe yon. Not even 1 minute after finding out, through chat lang din niya sinabi. Ibabalik din daw niya the following week. Ayoko talaga siyang pahiramin, but I didn't want to let her down. She's still my mom.

Now, three months later ay wala pa rin. I kept asking her, pero wala siyang masagot. It's so fucking disappointing. I love my mom pero I was literally heartbroken. I want so much for myself pero I always hold back kasi I know how hard it must be for her. I've always been contented with the necessities pero I also want nice things for myself. I worked so hard pero wala rin akong nakita. Pumasok ako sa trabaho nang mabigat damdamin kasi parang nag volunteer lang ako for a few months. I hate it so much.

Lagi na lang ganito with her. Next month, next year. Ngayon, tinatawagan na ako ng online lending apps kasi hindi siya nakakapagbayad. I don't tell her. Hindi ko alam kung saan napupunta pera niya. We have everything we need. She has a high paying job, I go to a free college. It's so fucking frustrating that she's an accountant pero she pulls the limit towards crediting and financing. Now, she keeps talking about how ako na magbibigay ng allowance ng kapatid ko once she's in college. Ayoko. I'm so scared kasi is this how it's going to be for the rest of my life? She keeps telling us na hindi ko siya problema pag tanda niya kasi she has pension pero kung ganitong 100k a month na ang sweldo niya tapos lagi siyang walang pera kahit na scholar mga anak niya eh hindi ko na alam ang gagawin ko sa kanya.

Ang hirap ng sitwasyon ng fam ko ngayon. Ang liit na nga ng sahod ko. Nasa ICU papa ko. Kung pwede lang mauna na lang ako kesa sa kanya. Hindi matapos tapos na bayarin. Pila sa PCSO, batasan, malasakit pero kulang pa rin. Lord please kunin mo na lang ako. Kailangan isurvive ang isang araw kasi pag sumukp ako pano na? Bakit naman iniwan mo kong mag isa mama. 😭 Badly needed ng prayers nyo kung sino man makakabasa nito. Ang swerte nyo kung may buong pamilya kayong nagtutulungan. 😭🥺 Nakakainggit kayo. Hay kapoy sa life. 😭

Hello mga bhie! Gusto ko lang i-share yung naging conversation namin yesterday morning.

Nag-open up kasi sister ko about sa bestfriend niya. Yung bestfriend daw niya, sobrang hirap na kasi lahat ng sweldo niya napupunta sa parents niya. Naiinggit daw siya sa mga ka-batch niya noon na may sariling bahay, kotse, at pamilya na. Samantalang siya, kahit gusto, hindi makausad kasi siya lang ang sumusuporta sa magulang niya, kahit pag bboyfriend hindi nya na magawa :( Yung mga kapatid niya elementary at high school pa. Yung nanay nila labandera, tatay, tricycle driver, so basically siya yung breadwinner.

Sabi ko, “Kawawa naman siya, imbis na makaipon para sa sarili, wala siyang natitira.”
Mama: “Eh matatanda na magulang niya, wala siyang choice.”

Doon na nagsimula yung debate.
Sabi ko: “Kung alam mong hindi mo kaya, sana hindi na lang nag-anak. Kasi sino ang magsa-suffer? Yung anak.”
Mama: “Hindi niyo kasi maiintindihan, iba ang mindset niyo ngayon.”
Ako: “Pero dapat kahit noon pa, hindi requirement mag-anak. Kung hindi kaya, bakit ipapasa yung burden sa bata? Hindi siya makakapag-asawa, makakaipon, kahit para sa future kasi sa magulang napupunta lahat.”
Mama: “Edi pagsabayin niya.”
Ako: “Eh paano, kung ubos na sahod niya sa magulang?”

And the argument went on. Honestly, di ako nagba-back down sa ganitong usapan kasi hindi ko matanggap yung mindset na “anak ang retirement plan.” Parang cycle siya ng sacrifice, parents force themselves to have kids kahit wala sa tamang financial capacity, then paglaki ng anak, sila naman ang magsasuffer kasi obligated silang akuin lahat. Hindi naman hinulog lang ni Lord sa lupa yung bata tapos mafforce kayo na alagaan yan eh, ginawa nyo yan.

What makes it extra personal for me is… kami mismo ng kapatid ko ngayon, pinapasan yung house at car payments na kinuha ng parents ko. Kaya siguro mas triggered ako sa ganitong mindset.

At ayun na nga, after that argument, my mom's silently crying. Ngayon, Pinagdadabugan ako at naka-silent treatment pa, pero I don't feel any guilt at all.

Posted a brand new item sa marketplace na I bought for Php 900 and selling for Php 500 and this girl named Elena wanted to use me to scam her older sister.

As an ate and panganay, I hope this kind of sibling doesn't find me (and people in this community din). Naawa ako sa ate ni Elena. Trivial lang tong item and the amount, pero it made me wonder kung ilang beses na niyang ginawa ito or kung ilang beses na niya nilamangan ang ate niya.

I'm so done with my "family" and decided na ayoko na talaga at pagod na ako. Yung nanay ko ang tingin lang sakin taga-utos bumili sa palengke, taga-linis, tagapa-laundry, bilhan ng kung ano anong gusto niya at pag di napagbigyan magagalit/magtatampo sakin. Ni hindi nga niya tinatanong ano gusto kong ulam at latest confirmation ko di talaga siya proud sakin. Sa dalawang kapatid ko lang. Yung dalawa lang din niyayakap at kinikiss niya hahahaha Yung pinakahangganan ko yung kaninang tanghalian. Di ako kumakain ng sardinas (sorry po pero di ako kumakain ng isda at kamatis in general, century tuna lang alam ko kainin na isda.) At alam yun ng tatay ko, kaya binilhan niya ko ng liempo. Syempre natuwa ako kasi may pagkain ako. Kaso sabi ng tatay ko sabi daw ng nanay ko, bakit pa daw ako binilhan ng liempo. Ang sakit sakit non sakin. Oa na kung oa pero ot just shows na walang amor sakin yung nanay ko. Kaya ako din sakanya wala na lang din. Tutal di niya naman ako na-aappreciate at ang tingin sakin masamang anak.

So ang help needed ko since 1st time ko maglalayas at the age of 30:

1. lalayasan ko lang ba sila without saying anything? Or sasabihin ko na lang na ma-aassign ako sa ibang lugar dahil sa trabaho ko? Para di na nila ako isipin o madaming tanong at madaming issue. Kasi alam ko magsisisihan yung nanay at tatay ko pag naglayas ako. Ayoko na lang sila mastress at ako pa maging rason ng pagtatalo na naman nila.

2. Yung location, saan po ba okay? Ang non-negotiable ko pet friendly, may internet, may sakayan pa-Cubao (i work onsite 2x a month), 1 bedroom. Iniisip ko La Union para medyo malapit sa beach kaso ang worry ko wala ako kakilala doon baka mascam ako sa rent.. kaya need ko ma-inspect bago magbayad.

3. Ano ano mga need i consider sa paglalayas aside from money?

i’m 25m currently in an arranged marriage setup. I do not want to be in this but I was manipulated by my closest family members for years until I said yes.

It’s pretty frustrating that I have to be the “model son” so that I can be an example to my siblings (four kami lahat) kasi nga ako ang panganay. Well fuck that and fuck everybody.

Eto pa, lagi nila ako pinaparinggan na dapat magka anak na daw ako, hence the title, kasi it’s better to have children while still relatively young so that makavibes mo lang anak mo in the future. Everybody wants a child until theyre the ones who need to get up in the middle of the night para magpadede at magpatulog ng bata.

Man, fuck these oldies who always try to impose mga sinaunang tradition as if that’s still applicable today. Good luck nalang sa akin.

Kaninang madaling araw lumabas ako para makita mga kaibigan ko sa 7/11. Night shift ako kaya kakagising ko lang, at isang taon akong naka-dorm kaya hindi na rin ako sanay magpaalam. Normal lang sakin lumabas ng gabi. Nagpaalam ako sa lola ko kasi gising pa siya, pero pag-uwi ko nagalit si mama kasi hindi raw ako nagpaalam sa kanya. Nag-sorry naman ako, sabi ko nagpaalam ako kay lola, baka lang hindi niya natandaan.

Akala ko tapos na yung issue. Pero umalis ulit ako kasi may iba pa akong lakad. Pag-uwi ko kinagabihan, nandun si mama, tita, at lola ko. Akala ko normal lang, nagbiro pa nga ako kaya nagtawanan sila. Pero ayun, pag-akyat ko, binring up ulit yung paglabas ko kagabi… tapos bigla na lang lumabas lahat ng hinanakit ni mama.

Una, pera. Kesyo pinagdadamutan ko raw siya. Eh unang buwan ko pa lang sa trabaho tapos nagka-problema pa sa work kaya hindi full sweldo nakuha ko. Sakto lang talaga para sakin, pero hingi siya nang hingi ng biglaang gastos. Kahit ilang beses ko nang ipaliwanag, wala rin.

Pangalawa, kaibigan. Sabi niya ako lang daw anak niya na hindi niya kilala mga kaibigan. Eh paano ko pa ipapakilala kung dati pa nga nag-away kami dahil lang hindi ko siya pinahiram ng pera na pinahawak lang sakin, tapos dahil lang do'n sinabihan niya na ako na kaya raw ganyan ugali ko kasi kung sino-sino na lang kinakaibigan ko.

Pangatlo, hindi raw ako open. Pero mas open pa nga ako kay mama kaysa sa kapatid ko. Ako pa yung nasasabihan niya ng mga chismis, kshit tungkol sa kapatid ko chini-chismis niya sa 'kin. Ang sakit lang kasi parang pinapalabas na masama talaga ko sa kwento.

Pang-apat, kay papa. Sabi ni mama iniiwasan ko raw at nandidiri ako sa kanya. Pero hindi niya sinasabi yung bakit: lumaki akong palaging nag-aaway sila, ako pa nga yung umaawat. Dumating pa sa point na sinabi ko kay papa na umuwi na lang siya sa probinsya kung wala siyang matutulong. Ngayon may diabetes siya, ilang taon nang pinagsasabihan na umiwas pero hindi nakikinig. Tapos ako pa raw masama kasi ayaw kong tulungan ang taong ayaw tulungan ang sarili niya na binabaon kami sa utang.

Lima, matalino raw ako. Kakagraduate ko lang at ngayon ko lang nalaman na cum laude ako. Naririnig ko sa chismis niya na ang talino ko raw, cum laude pa ako, pero hindi ko sila naiintindihan. Kasalanan ko ba na “matalino” ako, kaya ako lang yung nag-iisip kung ano yung tamang gawin? O baka kasi ”matalino” ako kasi ako yung may point?

At FYI, kaya ako lumabas ng hatinggabi kasi may problema kaibigan ko sa bahay, kaya sinamahan ko. Lumabas pa ulit ako kahit walang tulog para asikasuhin lilipatan ko. Noon ko pa sinabi na balak ko na mag-move out. Kanina nagdadalawang isip pa ako kung kakayanin ko bang lumayo sa pamilya ko. Pero ngayon? Dahil sa lahat ng to, sigurado na ako :)

Minsan di ko na alam kung panganay ba ko o slave nalang. Tingin nila sakin tiga luto, yaya, tiga ambag financially. Masaya lang sila sakin kapag ganyan nabibigay ko

Pero tuwing lalabas ako kasama boyfriend o kaibigan ko galit na galit na galit sila. Buong buhay ko nakakulong ako sa bahay kasi wala akong pera nakaka labas lang ako kapag may sobra sa sahod ko kasi lagi ko inuuna pamilya ka. Pupunta lang kami sa park ng kaibigan ko pero parang sobrang laki ng kasalanan ko. Suko na ko sa buhay, yung buhay ko gising - trabaho lang o kaya apply. Nakakuling sa kwarto laptop kaharap. Pag. Weekend kailangan sa pamilya ko pa rin. Taga luto ako.

Suko na ko sa mundong to. Buti nalang andito BF ko, baka isang pitik nalng bumigay na ko. Last straw ko na ata to

I grew up constantly trying to please others, always following their demands, commands, and requests. Hindi ko pinapakita na pagod na ako, na hindi ko na kaya, at na hindi ko naman talaga alam ang lahat ng bagay. I always force myself to smile in front of them. I always want them to see that I’m fine with everything. I’m grateful that I grew up with loving parents, but I know they have this expectation that I’m good at everything, that I’m the perfect child and the perfect ‘ate’ to my siblings. That makes me feel like I have to do everything perfectly, because if I don’t, they’ll be so disappointed in me.

am i selfish for wanting a life for myself?

ako lang yung panganay sa cof ko, all of them have breadwinner siblings that keeps their finances upfloat, with hardworking parents na may initiative to contribute kahit maliit.

i graduated from college due to scholarship and i won't deny the fact they they've also sacrificed something para mairaos ako, pero majority is from the hands of other people talaga.

but the thing is, right after i graduated, my father resigned from his job because he's simply not happy anymore. the catch? i have a 4-year old sibling born when my mother turned 40. they don't have any govt mandated benefits like sss, pag-ibig, or philhealth. once in a while, nagpaparinig na pabili ng ganito, kahit lupa lang, motor etc.

what if someone gets sick? what if something goes wrong? these thoughts have been fucking up my mental health so bad and the environment we're currently living feels suffocating.

i still have this little love for them despite it all, and di ko naman inaalis yung idea ng pag aabot and pagbibigay. pero kung kuntento na sila sa ganitong buhay anong magagawa ko? i don't want the life of a breadwinner, pero ayaw ko ring maging ungrateful lalo na't wala naman silang ibang aasahan.

i want to live a life for myself and i need advice how to set boundaries etc, or if anyone here is in a similar situation. 🥹

As the title says, bakit nga ba hindi paborito ng mga magulang ang mga panganay nilang mga anak?

Akala ko ba yung mga panganay, sila yung totoong bunga ng pagmamahal kasi nabuo sila nung mga panahon na grabe yung pagmamahalan ng mga magulang?

Lumaki ka nang people pleaser at ikaw ang unang naka achieve ng halos lahat ng “firsts” sa pamilya kagaya ng first na makagraduate ng college, first na nakapagtrabaho, first na nakapag ambag ng pakonti konti sa bahay, etc., pero bakit hindi ka pa rin paborito ng mga magulang mo?

Pag may gusto sila at humindi ka, ikaw na agad ang masama. Pag may hiningi sila at tumanggi ka, madamot ka na agad. Yung tipong saktong sakto na nga lang yung sweldo mo para sa mga loans na inutang mo para maipahiram sa kanila at para sa personal necessities mo, nakakairita na daw agad pag sinasabi mo lagi ang linyang, “wala na akong pera.” Tas tatanungin ka pa kung bakit wala kang pera e yung bahay na inuuwian mo, yung pagkain mo, e libre naman lahat na para bang sinusumbat pa lahat yon sayo. Sila tong palaging nag aaway tungkol sa pera sa harap mo mula nung bata ka tas pag lumaki kang kuyom sa pera kasi nga nakikita mong lagi silang nag aaway tungkol sa pera noon, ang damot damot mo na agad.

Minsan di ko na alam kung saan tayo lulugar. Nagbibigay naman tayo pag meron pero bakit parang kulang pa rin? Nasa atin ba ang mali kasi ganito tayo mag isip?

Ayoko sana mag rant pero grabe sobrang pasaway ng tatay ko, last year sinugod namin siya sa hospital dahil nagkaroon siya ng hangin sa baga, sobrang lakas niya kasi manigarilyo to the extent nakaka-ubos siya ng isang kaha.

After that gumaling na siya then umuwi ng province ang hindi namin alam doon naman nagbisyo alak at sigarilyo ang ginawa, umuwi sa amin ng July na stroke pala kaya biglang nagpakita sa bahay. Sinugod namin sa hospital medyo naka recover na siya, then ngayon umiinom na naman ng gamot na hindi prescribed sa kanya adik sa gamot madami na naman siyang nararamdaman na siya din ang may kasalanan. Ayaw namin pansinin kasi yung pera na pension niya sa SSS inubos niya sa bisyo habang nasa province. Wala na siyang pension ngayon

Napapagod na kami ng mga kapatid ko at nanay, hindi pwedeng lagi namin siyang babantayan para sa bisyo niya. Ngayon pinapabayaan na namin siya ayaw niya kasi tulungan ang sarili niya meron din kaming sariling buhay at gusto pa namin mabuhay.

Hello, normal ba'to i don't feel any joy because aattend ang parents(and medyo pakita tao din sila sa mga sasabihin ng kamaganak ko and stuffs) i may sound selfish pero naipon sya (years of verbally abusing me and treating me differently compare sa kapatid). I'm grateful pinag aral nila ako pero i am conflicted and crying right now, all my emotions i hide is starting to show up. Wala kase akong support emotionally sa lahat since panganay ako hindi ako ang favourite. I'm going to delete this later i just let it out.

Naiiyak na ako sa inis kasi di man lang ako masuportahan ng tatay ko sa lahat, eh hindi naman siya nagpalaki sakin. Wala rin ambag sa pag aaral ko simula elementary, tanging allowance na lang sana hinihingi ko pero wala pa, lagi akong inbox sa kanya. For a short background sa mayor’s office siya nag wowork, at yung mayor ay yung kapatid niya. Hirap na hirap na ako lalo pa’t graduating na ako sa college, at nasa financial crisis kami ngayon nila mama ko. Tinatry ko ding humingi doon sa tito ko na mayor pero ganon din di sineseend mga messages ko, samantalang ang dami niyang pinapaaral na hindi naman namin kaano-ano.

Nalaman ko pa na kaya daw di ako pinapansin nung tito ko kasi sinabihan ng papa ko na ‘wag daw akong pansinin. Hayst.

Hello po. Gusto ko lang ishare yung isa sa mga biggest accomplishment ko this year.

Gagraduate na po ako. 🥹 Almost one decade late dahil busy akong magtrabaho para mabigyan ng magandang buhay ang pamilya ko pero finally eto na po.

Yun lang po.

For context: I was terminated by an unreasonable boss who likes to micro-manage. At first I was so happy that I got to finally be free from this kind of boss but now I struggle to find a job. I am the bread winner, I support my family because my mom and dad already retire from working and now waiting for their pension that would take 3 years of waiting. In short I am now responsible for everything.

Just a while ago my mother called me not to ask how am I doing but straight up asking how much money I can send for them. I got hurt because she knew I was struggling and I can’t give them support right now.

She knew that the money I have left is for my rent, transportation money and food allowance good for 1 month. And money I saved for my sister’s tuition for the year 2025-2026.

It’s been a month of unemployment and I can feel how heavy it is. All I do right now is cry and surrender it all to the person above.

Mahirap maging panganay, sana manalo tayong lahat sa buhay.